روزگارم ابری است، تنها بی قراری ام دلتنگی توست.

ساعتها و ثانیه هارا به انتظار نشسته ام تا روز موعود فرا رسد و رخ زیبایت را نظاره کنم.

 دیگر تاب و توان این چنین دلتنگی را ندارم، هر لحظه آغوش تو را می خواهم.

 پاهایم شاید توان راه رفتن را نداشته باشد اما به عشق تو لنگ لنگان می آیم.

 بیشتر بخند، این دل من آنچنان بی تاب شده که فقط با خنده های تو آرام می گیرد.

هر بار موسیقی صدایت را می شنوم رنگ از رخساره می بازم، بدنم سست می شود،

نگاهم خیره.... نمیدانم این دیگر چه دلتنگی است که حتی صدایت مرا بیتابت تر می کند،

فقط تورا میخواهم...

 میخواهم ساز صدایت همیشه در گوشم نواخته شود،